Z drugiej strony rzeczy - Polski dizajn po roku 1989

Wystawa „Z drugiej strony rzeczy. Polski dizajn po roku 1989” w Muzeum Narodowym w Krakowie pokazujezmiany w polskim dizajnie po 1989 roku, opowiada o wzornictwie rozumianym nie tylko jako zaspakajanie potrzeb rynkowych, ale również jako działania kulturotwórcze.

Ekspozycja w sześciu działach ukazuje tendencje, na które miały wpływ zarówno zmiany gospodarcze, jak i różne rozumienie projektowania. Rozpocznie się od projektu banknotów Andrzeja Heidricha. Weszły one do obiegu po denominacji złotego w 1995 roku i symbolicznie mówią o zmianach, które uruchomiły polską wytwórczość. Choć w latach 90. XX wieku polski przemysł i wzornictwo nadal były w stanie zapaści, nie oznaczało to braku aktywności projektantów. Zebrane wyroby są świadectwem tamtych czasów i usiłowań twórców pragnących odnaleźć się na upadającym rynku projektowym.

Przełom wieków XX i XXI przyniósł ożywienie, producenci zaczęli wprowadzać nowe wzory. Zasadnicza zmiana nastąpiła po 2004 roku wraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej i wykorzystywaniem dotacji unijnych. Jednak dopiero około roku 2010 zmiany zaczęły być widoczne na rynku. Producenci opanowali nowe technologie i zaczęli eksportować swoje wyroby, co oznaczało zmierzenie się z zachodnimi standardami. Z drugiej strony polscy konsumenci zaczęli oczekiwać lepszych produktów. To sprzyjało rozwojowi wzornictwa: wiele gałęzi przemysłu zaczęło odchodzić od naśladownictwa, budując własne marki w oparciu o oryginalne projekty. Te zmiany odzwierciedlił również język – wzornictwo zastąpiono terminem dizajn.

Kolejne trzy działy, zatytułowane „Warsztat”, „Tożsamość” i „Wartości” społeczne, prezentują m.in. prace młodych projektantów, bazujące często na pomyśle wynikającym z eksperymentowania z materiałem czy technologią, z wyszukiwania potrzeb konsumentów niezauważonych przez przemysł czy na proponowaniu estetyki nie do zaakceptowania przez masowego odbiorcę.

6 kwietnia – 19 sierpnia