Kompaktowa rewolucja w dziedzinie bezpieczeństwa

8 grudnia 1982 roku Mercedes-Benz oficjalnie zaprezentował serię modelową 190 (W 201). Tak zaczęła się pełna sukcesów historia Klasy C, jak nazywa się modele tego segmentu od 1993 roku. Mała limuzyna stanowiła prawdziwy przełom, techniczny i estetyczny. Zdobyła mocną pozycję na rynku, a równocześnie zapisała na swoim koncie liczne osiągnięcia w motorsporcie, takie jak triumfy w Niemieckich Mistrzostwach Samochodów Turystycznych (DTM). Dziś W 201 to popularny młody klasyk, niemal tak rześki jak w dniu swojego debiutu.

35 lat temu swoją premierę świętowały modele Mercedes-Benz 190 oraz 190 E (typoszereg W 201). Rozpoczęły one zupełnie nowy rozdział w najnowszej historii marki ze Stuttgartu – stanowiły bowiem poszerzenie gamy produktowej Mercedesa o czwartą, kompaktową serię modelową. „190” dołączyły do luksusowych limuzyn Klasy S, modeli klasy średniej wyższej (poprzednicy Klasy E) oraz sportowych wozów z serii SL. Dziś W 201, produkowany w latach 1982-1993, ma świeżość popularnego youngtimera i zadatki na fascynującego klasyka. Jego geny są obecne również w najnowszej Klasie C (typoszereg W 205; średnie zużycie paliwa: 3,9-8,4 l/100 km; średnie emisje CO2: 99-195 g/km), oferowanej w najszerszej w historii gamie wersji nadwoziowych: jako Limuzyna, Kombi, Coupé i Cabriolet.

Niezrównany poziom techniczny i estetyczny limuzyny serii W 201 odzwierciedlał wielką wagę, jaką Mercedes-Benz niezmiennie przywiązuje do opracowywania nowych konstrukcji. Potocznie zwany „190” albo „Baby-Benzem”, model debiutował z dwoma 4-cylindrowymi, benzynowymi silnikami do wyboru: jako 190, z gaźnikową jednostką rozwijającą moc 66 kW (90 KM), oraz 190 E, z zasilanym wtryskiem paliwa motorem o mocy 90 kW (122 KM).

Mercedes-Benz systematycznie poszerzał paletę modelową, wprowadzając kolejne innowacyjne warianty. Wystarczy przytoczyć tylko kilka z nich: przykładowo, 190 D (53 kW/72 KM, w produkcji od 1983 r.) znany był z cichej pracy, w czym swój udział miało zastosowanie wygłuszenia silnika – po raz pierwszy w seryjnie produkowanym aucie osobowym. Nieznany wcześniej poziom osiągów modelu wysokoprężnego zaoferowano w roku 1986 (początkowo, do jesieni 1987 r., tylko na rynku północnoamerykańskim) – zadebiutował wówczas 5-cylindrowy wariant 190 D 2.5 Turbo (90 kW/122 KM). W przypadku mocnej wersji benzynowej 190 E 2.6 (122 kW/166 KM, również od 1986 r.) inżynierowie podołali wyzwaniu zmieszczenia pod maską W 201 rzędowej „szóstki” M 103.

Odmiana 190 E 2.3-16 (136 kW/185 KM), zaopatrzona w przełomową głowicę z 4 zaworami na cylinder, już w chwili swojej premiery jesienią 1983 r. miała na koncie imponujący sportowy sukces: trzy prototypy modelu ustanowiły długodystansowe rekordy świata, pokonując odległość 25 000 km, 25 000 mil oraz 50 000 km ze średnimi prędkościami ocierającymi się o 250 km/h. Wyczynu tego dokonały na torze Nardò w południowej Italii.

Swoje sportowe zdolności 190 E 2.3-16 zademonstrował również na otwarciu „nowego” Nürburgringu: w dniu inauguracji toru, 12 maja 1984 r., około 20 kierowców wystartowało tam w wyścigu właśnie za kierownicą tego modelu. Zwycięzcą został Brazylijczyk Ayrton Senna, wówczas znany jedynie miłośnikom motorsportu.

Topowym wariantem W 201 był 190 E 2.5-16 Evolution II (173 kW/235 KM). To na jego bazie powstał odnoszący liczne sukcesy samochód wyścigowy, od 1990 r. startujący w serii DTM.

Triumfy, które producent ze Stuttgartu odnosił w DTM w latach 80. i 90., są zresztą ściśle powiązane ze „190”: w latach 1988-1993 wyścigowe auta turystyczne bazujące na tym modelu z sukcesami startowały w mistrzostwach z fabrycznym wsparciem. W tym czasie Mercedes-Benz zdobył dwa mistrzostwa konstruktorów (1991 oraz 1992), a w 1992 r. Klaus Ludwig został mistrzem DTM w 190 E 2.5-16 Evolution II. Prócz tego małe limuzyny z gwiazdą wywalczyły cztery tytuły wicemistrzowskie oraz trzy trzecie miejsca.